Josée's testimony

This is a post by Josée, in Dutch. One of these days I'll put in a comment, paraphrase in English for those who don't read Dutch: enjoy her irony and wild style.
Het moet ergens halfweg de jaren tachtig zijn geweest dat ik Tony Mafia en zijn echtgenote Annmarie leerde kennen De aanleiding zal wel 'gedichtjes' zijn geweest. Wie bracht ons in contact? Geen idee!!!! Maar op een keer werd ik uitgenodigd op een onderonsje van artiesten. Men wist dat ik wat rijmseltjes-zonder-rijm schreef en ik moest er maar een paar meebrengen, wat ik ook braaf deed.
Aanvankelijk voelde ik er me niet zo thuis: wat muffe burgerlijke vrijetijds artiesten. Amateurs dus. Een beetje zingen, wat gedichtjes voordragen.... Veel geleerd volk was daar verzameld. En daartussen stond ik dan als professioneel' muzikantje dat het zout op de petatten niet verdiende en op dat ogenblik niet eens een diploma hoger onderwijs had maar vooral een hekel had aan intellectuele artiesten die van zichzelf vonden dat ze bijzondere wezens waren. Ik vond het zelfs wreed ambetant dat ik als 'poweet' werd bestempeld terwijl ik feitelijk 'musicus' was.Enfin je vond er vanalles: univ-proffen, tolken, dierendokters, fotografen, gitarentokkelaars, een schyzofrene landloper enz. Sjiek volk dus.
Men sprak er alle talen, vooral Engels en soms zelfs Vlaams. Op dat ogenblik had ik nog nergens één gebenedijd woord Engels geleerd, laat staan gesproken.
Maar tussen al die vreemde wezens waren er twee die ik begreep : de hond Toots en de schilder Tony met de maffe naam en een heel klein beetje de echtgenote van Tony (dat laatste zet ik er bij om te vleien want anders wordt mijn tekst niet in het blog van Tony opgenomen).
In 1997 kreeg Toots een nest jongen waarvan ik later het meest speelse beest kreeg. Ik mocht niet kiezen.Tony zocht de puppy voor me uit. Hij wist blijkbaar perfect welk spookie het best bij me paste. En door omstandigheden werd ik een paar jaar geleden ook tot 'honden-baby-siter' gebombardeerd door Annmarie na het overlijden van haar echtgenoot die 'verzorging' nodig had voor haar kroost honden want ze was nogal veel 'in het buitenland'. Ze wou me betalen voor het verzorgen van haar monsters, maar intussen was ik een gesetteld en goedverdienend muzieklerares geworden en weigerde dan ook het geld :haar mormels betaalden wel met hun gekke snuiten. Annmarie vond dit zeer gênant. Nee niet die gekke snuiten, wel dat ik geen geld wou. En toen vond ze een oplossing die me diep in mijn vanbinnenste trof: ze zou me betalen met een tekening van Tony! Awel dat was schrikken! Ooit een echte 'Tony' in huis hebben ... nee dat kon een zelfs een rijke muzikant zich niet voorstellen.
Dus na veel hondensitten had ik de helft van de tekening 'verdiend' en mocht ik komen kiezen. Het leek me een verhaal dat niet moest onderdoen voor de beste Van Gogh mythe.
Een aantal tekening waren niet beschikbaar omdat ze een bijzondere betekenis voor Annmarie hadden en dat respecteer je natuurlijk zelfs al bloed je hart omdat er zo'n toffe dingen tussen zaten.

Ik koos dus voor een portret (volgens Annmarie vrij zeldzaam in het oeuvre van Tony). Ze vond het een goede keuze, maar ik geloof niet dat ze het meende. Ik dacht het een soort zelfportret was van Tony. Het bleek geen 'echt' portret te zijn maar een soort hybride tussen man en vrouw, wat Tony wel meer deed. Wat mij het meest intrigeerde waren de vissen in het haar en rond de hals van de Heer(lijke)-Dame. En ik die dacht dat er in heel de woestijn van Arizona geen vis te vangen viel....
De persoon heeft een blik die schuin neerwaarts is gericht en in zichzelf gekeerd is. Is de figuur droef, de wenkbrauwen doen vermoeden van wel? Of mijmert het over iets uit het verleden dat geen mens hoeft te weten? Ik gun de dubbele persoon zijn zeer persoonlijke gedachten.
Je herkent zo de stijl van Tony en toch is het koloriet bijzonder fijn, bijna pastel, en is de spontane bijna fauvistische manier waarop Tony werkte nauwelijks te vinden, tenzij in de donker blauwe achtergrond en de zelfverzekerde groene strepen waaruit het haar van de man werd getrokken en misschien ook in de cirkels die natuurlijk niet rond zijn maar als opstijgende bubbels in water lijken.

Mijn mooiste herinnering aan Tony dateert uit de tijd dat ik nauwelijks Engels sprak.
Tony was aan het schilderen in de tot atelier omgetoverde woonkamer op de Lage Weg in Hoboken waar hij toen woonde. Het doek stond op een ezel opgesteld pal in het midden van de kamer en deed de meubels verdwijnen alsof ze nooit hadden bestaan. Tony vertelde honderduit met een bijzondere bevlogenheid. Ik hoorde hem vertellen over de buffels, de paarden en de indiaanse symbolen die hij kriskras spontaan in het doek verwerkte. Heus ik heb het allemaal verstaan.

In het putteke van mijn ziel geloof ik dat Tony vanuit een voor ons niet te begrijpen dimensie mede mijn keuze heeft beïnvloed.

Bedankt Tony en Annmarie.