Een sprookje

'He and she' is from the same period as the story. The watercolor was done in Antwerp and is part of the Arnold DP collection. Obviously it is a self portrait.

ik kan slechts wenen, want 'er was eens' is
of zo voel ik het, slechts een leeg gegroeide plaats, maar wist je
dat door deze plaats een naamzinger reisde,
naamzinger kan vreemd soort werk zijn om te doen of naam
om bij genoemd te worden, als zij al bestaan!
maar eerst moet ik je vertellen wat een naamzinger is.

zij staan in hun tijd en dromen van
de wind en roepen namen uit van kinderen die zij
hebben gekend, en zelfs namen van hen die
nog tot ons komen op een morgen. “morgen is voor
hen, een donkers elf negenenveertig, geen seconde
min of meer, kan zijn een volmaakt morgen” terwijl
het een volmaakt morgen wordt, en kinderen zijn de reden dat een
naamzinger ademen kan.

op een dag, een naamzinger in zijn plaats, in zijn tijd, zong
een er was eens gebruikte naam, veel gebruikt voor wie nu
geboren werd, of de nog onbekenden, en die voorbijgingen
en genoemd waren liefde. liefde zong hij en de hemel danste, de
aarde groeide. allen bij deze naam genoemd of ieder die
ooit deze naam nabij was of gebruikte, keek naar de toekomst
en glimlachte, herinnerde en glimlachte, of die nu
voelend, voelden en zeiden “ glimlach voor liefde ”. wel zoals
je kan zien, of zoals ik dat zie, is dit de zoetste
naam ooit genoemd door een naamzinger.

liefde zelfs zacht gezegd is nog groots,
uitgeschreeuwd een koestering of zelfs aan gedacht is het
een speciale tijd van toverdenken. maar op een dag
deze die zo zong voelde dat het anders moest, zo voegde
hij aan deze schone liefde een ik toe, en voelde deze
verandering als goed, zo werden allen met de naam ‘liefde’ van
dan af ‘ik liefde’ genoemd. dat leek goed
en allen aanvaarden dit, en dachten niet tot op
een morgen om precies elf negenveertig, wat
ze ook goed vonden ‘de elf negenveertig naam voor
morgen bedoel ik’, behalve een traan, ( ‘traan’ een andere
naam van de naamzinger ) voelde dat het bestaan niet zou mogen zijn
zonder haar ik. zo zei één en ieder die naam te roepen
slechts als ze eerst ik zouden zeggen - ‘ik traan’ onwetend
dat een eenvoudig 'ik' allen een traan zou brengen. de dansende
hemel leerde ‘ik traan’ en traande, de groeiende aarde traande
toen zij een ik toe voegde. en niemand voelde een glimlach en
het gewicht van het ik begon te wegen. en sommigen begonnen te
denken is een ‘ik’ beter, of zong de naamzinger niet een
plaats voor alleen in het toegevoegde ik.
slechts ik, laat het niet anderen weg, zo niet bijna allen
als: wij, kinderen die geboren zullen worden, zij, of hen
nu geboren, zij hoe droef morgen niet een
samen, maar een één afzonderlijk alleen en onmogelijk
van een ander deel te zijn omdat natuurlijk dat
ik niet hen is, zij of welke samenhorige dan ook,
één van de velen.

en hierom voel ik mij droef en in
er was eens nu kan ik slechts wenen en deze
allene plaats vullen want hij noemde mij ik Tony, hoewel
zo vele keren ik zo een wij behoefde - wat nooit
zal zijn tenzij allen en alles die plaats van het ik
van de naamzinger vergeten, en liefde teruggeven zonder eerst
ik en ik niet doen komen voor traan, of welke
van de vele dingen die lijken de voornaam ‘ik’
te nemen. en dan misschien op een elf
negenveertig stipt zal de wind eens temeer
dansen, een dans zijn in de hemel en de aarde
zal groeien en ik word, er was eens, weer
gelukkig.